Rak kanału i brzegu odbytu jest osobną jednostką kliniczną. Pod względem zapadalności na świecie stanowi drugi co do częstości nowotwór złośliwy u kobiet i trzeci u mężczyzn. W 2012 roku rozpoznano 1 340 000 przypadków raka jelita grubego i 690 000 zgonów z jego powodu. Przeglądaj dostępne zdjęcia i obrazy (4 811) dla słowa kluczowego ropien lub rozpocznij nowe wyszukiwanie, aby znaleźć więcej zbiorów zdjęć i obrazów. Sortuj według:: Najpopularniejsze. Bolesny pus wypełnione obrzęk ropień w dziąsła jamy ustnej u 8-let. Ropień zęba. Tomografia mózgu pacjenta z dużymi ropniami mózgu. Badanie per rectum jest podstawowym badaniem, które powinno być wykonywane co roku u mężczyzn, najpóźniej od 50. roku życia, łącznie z oznaczeniem PSA z krwi (marker specyficzny dla prostaty). Rak prostaty jest w Polsce drugim co do częstości występowania nowotworem u mężczyzn, a najczęściej chorują osoby po 70-80 roku życia. Rak Odbytu u Psa: przyczyny, objawy, diagnoza i leczenie. Rak Skóry u Psa: diagnoza, leczenie i zapobieganie Czerniak u psa i kota – występowanie Czyszczenie odbytu u psa jest ważnym elementem pielęgnacji zwierzęcia. Regularne czyszczenie pomaga zapobiegać infekcjom i zapobiegać nieprzyjemnym zapachom. W tym artykule omówimy kilka sposobów, jak skutecznie czyścić odbyt u psa. Spis Treści1 Najlepsze sposoby na czyszczenie odbytu u psa2 Pytania i odpowiedzi3 Konkluzja Najlepsze sposoby na czyszczenie odbytu u psa Czyszczenie Rak skóry u psa – objawy Do objawów nowotworów skóry u psa należą przede wszystkim przeróżne zmiany zlokalizowane w skórze i tkance podskórnej. Mogą mieć one postać zarówno powiększającego się, twardego guza, jak i niewielkiej, ciemnej plamki ukrytej pod sierścią. Rak odbytnicy – objawy. Rak odbytnicy może mieć różne objawy. Wynika to z tego, że u każdej osoby chorej na ten nowotwór można stwierdzić inną lokalizację zmian złośliwych, a także różny stopień ich zaawansowania. Do najczęstszych objawów raka odbytnicy zalicza się: krew i śluz w kale, guz wyczuwalny podczas badania Diagnoza Raka Odbytu u Psa. Diagnoza raka odbytu u psa jest zazwyczaj procesem skomplikowanym, który może obejmować różne kroki diagnostyczne. Weterynarz może zalecić następujące badania: Badanie fizyczne: Weterynarz dokładnie zbada okolicę odbytu psa w poszukiwaniu guzów lub innych nieprawidłowości. Rak odbytu to złośliwe guzy naciekające miejscowo na okoliczne naczynia limfatyczne i krwionośne. Może dawać przerzuty do węzłów chłonnych okołoodbytniczych. Objawem, który powinien cię skłonić do wizyty u lekarza, jest krwawienie z odbytu (świeża krew, która równie dobrze może być objawem hemoroidów). Galeria zdjęć chorób skórnych. Choroby dziecięce. Choroby przenoszone drogą płciową. Guzek przy odbycie zdjęcia, zmiany w okolicy odbytu zdjęcia, choroby odbytu u mężczyzn, kobiet. Szczelina odbytu, zaczerwieniony swędzący odbyt, świąd odbytu. Choroby odbytu zdjęcia obrazy. LOcQNQr. Nadmierne wypadanie sierści u psa nie zawsze musi świadczyć o chorobie. Pies gubi włosy codziennie, a w niektórych miesiącach może tracić ich więcej i jest to jak najbardziej prawidłowe. Zdarza się jednak, że utrata włosów to jedynie objaw poważnej choroby. Chcesz wiedzieć dlaczego pies linieje, kiedy należy się martwić nadmierną utratą włosów czworonoga i co na wypadanie sierści u psa jest najlepsze? Przeczytaj. Kiedy pies traci sierść?Sezonowe wypadanie sierściChoroby endokrynologiczneNieprawidłowe proporcje składników odżywczych Alergie Atopowe zapalenie skóry (AZS)Substancje chemicznePasożyty i bakterieGrzybicaChoroby genetyczneStres, nerwica i depresjaKiedy wypadanie sierści powinno nas zaniepokoić?Jakie preparaty podawać psu na wypadanie sierści? Kiedy pies traci sierść? Psia sierść wypada przez cały rok. Niektóre rasy psów tracą obfite ilości sierści każdego dnia, a inne jedynie pojedyncze włosy. Rasy, które gubią najmniej sierści, to te, które są uważane za „hipoalergiczne”. Należą do nich między innymi pudel, czarny terier rosyjski, sznaucer i basenji. Sezonowe wypadanie sierści Sierść obficiej wypada jesienią i wiosną. To normalne zjawisko, które nie powinno niepokoić opiekunów. Psy przygotowują się w ten sposób do zmieniających się warunków atmosferycznych. U niektórych czworonogów ilość wypadającej sierści nawet podczas przesilenia jest skąpa, a u innych bardzo obfita. Warto wówczas wyczesywać martwe włosy codziennie na spacerach lub zaraz po nich oraz częściej odkurzać mieszkanie. Choroby endokrynologiczne Wynikają z nieprawidłowych proporcji hormonów w organizmie. Zaburzenia hormonalne pojawiają się, gdy gruczoły dokrewne, produkujące i wydzielające hormony funkcjonują nieprawidłowo lub organizm nie reaguje właściwie na wytworzone hormony. Istnieje wiele schorzeń, w przebiegu których psy gubią sierść. Najistotniejsze z nich to: niedoczynność tarczycy Jest to niedobór hormonów tarczycowych lub brak reakcji organizmu na ich obecność. Objawem tego są symetryczne wyłysienia na bokach ciała, rzadko obejmujące głowę i kończyny. Włosy często wypadają też na grzbietowej powierzchni ogona. Sierść jest sucha i łamliwa, bez połysku. Wyłysiałe miejsca na skórze mogą być przebarwione, sama skóra jest zgrubiała i chłodna. Choroba wymaga potwierdzenia za pomocą specjalistycznych badań krwi. Leczenie polega na podawaniu psu leków, które uzupełniają niedobory hormonów tarczycowych. nadczynność tarczycy Pojawia się u osobników z gruczolakiem lub gruczolakorakiem tarczycy. Objawy to zmierzwiona sierść oraz miejscowe wyłysienia. Rzadko występuje u psów, ale nie należy jej bagatelizować. Schorzenie wymaga potwierdzenia za pomocą badań dodatkowych (z krwi). Leczenie zależy od stanu klinicznego psa. Może się opierać na środkach farmakologicznych, radioterapii lub chirurgicznym usunięciu tarczycy. nadczynność kory nadnerczy (zespół Cushinga) Zbyt wysoki poziom glikokortykosteroidów może pojawić się na skutek przyjmowania niektórych leków, z powodu guza nadnercza lub zaburzeń funkcjonowania przysadki mózgowej. Często występuje u pudli, jamników i bokserów. Chorobie towarzyszą zmiany skórne – symetryczne wyłysienia na grzbiecie, tułowiu, klatce piersiowej i brzuchu. Raczej nie występują na głowie i kończynach. Włosy są matowe, łamliwe, płytko osadzone i pozbawione blasku. Skóra jest cienka, prześwitująca, co łatwo można zauważyć w miejscach wyłysień. Chorobę należy potwierdzić za pomocą badań laboratoryjnych. Przydatne są także próby czynnościowe nadnerczy, czyli test stymulacji ACTH oraz test hamowania deksametazonem. Leczenie ustala lekarz weterynarii na podstawie objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. przerost i zapalenie tarczki ogona Podwyższony poziom męskich hormonów we krwi jest spowodowany zmianami patologicznymi w jądrach. Pojawia się ubytek włosów na ogonie, około 2-6 cm od okolicy odbytu. Towarzyszy temu zaczerwienienie oraz obrzęk. Choroba wymaga specjalistycznego leczenia. dysfunkcja jajnikowa U samic dochodzi do zaburzeń wydzielania hormonów, odpowiadających za cykle płciowe. W okolicy krocza pojawia się wyłysienie. Skóra jest sucha z popękanym naskórkiem. W okolicy sromu występuje łojotok. W takich sytuacjach potrzebna jest konsultacja lekarza weterynarii. rogowacenie ciemne Przyczyny tej choroby nie są jeszcze do końca znane. Pojawiają się przebarwienia, zgrubienia i pęknięcia naskórka. Choroba często występuje u jamników. Pierwsze objawy pojawiają się w wieku szczenięcym, mają postać brązowych plamek pod pachami. Leczenie polega na podawaniu preparatów hormonalnych oraz witamin i minerałów. Nieprawidłowe proporcje składników odżywczych Brak nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin, nadmiar potasu i wapnia, czy niedobór cynku w diecie mogą sprzyjać nadmiernemu wypadaniu sierści i osłabieniu struktury włosa. Zmiany dotyczą zazwyczaj całej sierści psa, nie występują punktowo. Dieta czworonoga powinna być zbilansowana i dostarczać mu wszystkich niezbędnych składników odżywczych w prawidłowych proporcjach. Niezbilansowana dieta wynika najczęściej z błędów żywieniowych opiekunów, którzy np. gotują dla psów w domu. Najbezpieczniej jest stosować pełnoporcjową gotową karmę dla psów, np. mokrą i suchą karmę Pedigree. Alergie Utrata sierści może być spowodowana nadwrażliwością na niektóre alergeny. Wiele psów jest uczulonych na przykład na ślinę pcheł, które żerują na ich skórze. Zdiagnozowanie alergii u psa nie jest proste, wymaga specjalistycznych badań dodatkowych oraz dużo cierpliwości ze strony opiekuna. Zmiany alergiczne na skórze występują nagle, pies czuje bardzo silny świąd, wygryza sierść i liże miejsce, w którym odczuwa dyskomfort. W skutek tego powstaje rana, która często wymaga interwencji lekarza weterynarii. Wyłysienia na tle alergii występują miejscowo. Leczenie alergii u psa polega przede wszystkim na eliminowaniu alergenów, które uczulają psa i wywołują objawy. Atopowe zapalenie skóry (AZS) W wyniku nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej na alergeny powietrznopochodne, dochodzi do rozwinięcia się zmian zapalnych, które są źródłem świądu. Powstaje także rumień. Pies, drapiąc się, uszkadza powierzchnię skóry. Wykwitom pierwotnym towarzyszą także krosty, grudki i nadżerki, powstają także miejscowe wyłysienia. U niektórych ras, chorobie towarzyszą nietypowe zmiany, np. u bokserów często występuje pokrzywka, a u labradorów łojotok suchy. Rodzaje alergii u psów: alergia pokarmowa (na drób, nabiał, wieprzowinę, wołowinę lub inne);alergia wziewna (na grzyby, roztocza, pyłki lub inne);alergiczne pchle zapalenie skóry – APZSalergia kontaktowa (np. na metalową miskę, obrożę itp.) Substancje chemiczne Niektóre leki nieprzeznaczone dla psów, kosmetyki i środki insektobójcze mogą podrażniać skórę zwierząt, powodując miejscowe wypadanie włosów i podrażnienie skóry. Pamiętaj, by stosować u psów tylko i wyłącznie preparaty przeznaczone dla tego gatunku zwierząt. Pasożyty i bakterie Pasożyty są często pierwotną przyczyną problemu. Żerują na powierzchni skóry lub w jej warstwach powierzchownych, co powoduje zaburzenie jej ciągłości. Uszkodzona skóra to brama wejścia dla niebezpiecznych bakterii oraz pasożytów, które mogą dawać silniej wyrażone objawy skórne oraz zajmować kolejne obszary, w tym tkankę podskórną, mięśnie i kości, a wraz z krwią mogą rozprzestrzeniać się po całym organizmie. bakterie Odpowiadają za powierzchowne lub głębokie zapalenie skóry. Bakterie mogą dostać się do skóry przez owady kąsające, mogą być także przeniesione przez ciała obce, które naruszają ciągłość skóry. pasożyty nużeniec psi Demodekoza to choroba wywoływana przez inwazję nużeńców (Demodex canis). Pasożyty zasiedlają mieszki włosowe i powodują ich zapalenie. Można wyróżnić postać miejscową i uogólnioną. Pierwsza lokalizuje się w okolicy twarzowej i przestrzeniach międzypalcowych. Charakterystycznym objawem są bezwłose ogniska na skórze. O postaci uogólnionej mówi się, kiedy pies ma więcej niż 12 zmian skórnych na całym ciele lub kiedy zmiany skórne mają dużą średnicę (np. zajmują całą głowę lub dużą część tułowia). Demodekoza to trudna do zdiagnozowania choroba, ponieważ nie zawsze udaje się wyizolować pasożyty. Nużyca, czyli demodekoza często atakuje szczenięta, bardzo stare psy oraz osobniki, które mają niedobory odporności. Nużeńce naturalnie występują na skórze czworonogów. Jednak objawy nużycy pojawiają się dopiero wtedy, gdy ich liczba znacząco wzrośnie, a układ immunologiczny psa nie będzie w stanie poradzić sobie z inwazją. świerzb drążący to pasożyt, który może pojawiać się u psów przez cały rok. Pasożyty drążą korytarze w skórze, namnażając się w nich i powodując ogromny świąd. Zmiany pojawiają się najczęściej w miejscach, w których skóra jest najbardziej delikatna, czyli na brzuchu, w pachwinach, pachach i na małżowinach usznych. Objawy szybko się rozprzestrzeniają i świerzb zajmuje coraz większe obszary. Pies, drapiąc się, podrażnia skórę i przyczynia się do pogłębienia wyłysień. Świerzb jest wysoce zaraźliwy dla innych psów, ale może też w pewnych sytuacjach przenosić się na inne gatunki zwierząt, a także na ludzi, dlatego wymaga podjęcia szybkiego leczenia. Grzybica Najczęściej pojawia się u osobników starych, rzadziej u bardzo młodych zwierząt. Występuje przede wszystkim u zwierząt, które mają osłabiony układ immunologiczny. Grzybice powierzchowne to dermatofitozy. Przyczyną są najczęściej grzyby Microsporum lub Trichophyton. Zakażenie następuje w wyniku bezpośredniego kontaktu z zainfekowanymi włosami lub zainfekowanym naskórkiem. Objawy grzybicy u psów to okrągłe wyłysienia, łuski i strupy. Leczenie jest długotrwałe, może potrwać nawet kilka tygodni. Choroby genetyczne ziarniniakowe zapalenie gruczołów łojowych To choroba genetyczna, o podłożu autoimmunologicznym. Dochodzi do zaburzeń rogowacenia skóry. Skutkiem tego jest zatkanie przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych i ich zapalenie. Objawy to wyłysienia lub utrata podszerstka, nadmierne rogowacenie skóry, ropne lub łojotokowe zapalenia skóry. Często występuje u takich ras, jak: – akita; – pudel; – hovawart. wyłysienia rozjaśniające kolor sierści Pierwsze objawy mogą pojawić się już w 3 miesiącu życia psa. Najpóźniej manifestują się do 3 roku życia czworonoga. Włosy są matowe i suche. Wypadają przede wszystkim te puchowe, włosy ościste są mniej wybarwione. Wyłysieniom czasem towarzyszy świąd i łojotok. Choroba częściej występuje u psów z błękitnym umaszczeniem. Rasy predysponowane to: – doberman; – pinczer miniaturowy; – whippet; – sznaucer. Stres, nerwica i depresja Nieprawidłowości na tle zaburzeń neuropsychogennych także mogą być przyczyną nadmiernego wypadania sierści. Zmiany są wówczas uogólnione, nie występują w formie pojedynczych ognisk wyłysień. Trudno je zdiagnozować. W pierwszej kolejności należy wykluczyć inne przyczyny nadmiernego wypadania sierści. Zapalenie skóry wywołane nadmiernym wylizywaniem skóry, nazywane także ziarniniakiem z wylizywania obwodowych części kończyn jest schorzeniem wtórnym. Pierwotną przyczyną jest kompulsywne, nieustające wylizywanie niektórych obszarów ciała. Ponad połowa psów, które cierpią na to zaburzenie ma zaburzenia lękowe (lęk separacyjny, fobię dźwiękową, agresję lękową). Chore psy kompulsywnie wylizują kończyny lub inne miejsca na ciele, co doprowadza do utraty włosów i powierzchownego uszkodzenia ciągłości skóry. Zmiany dotyczą najczęściej kończyn przednich. To poważna choroba, która wymaga leczenia przez behawiorystów i wykwalifikowanych lekarzy weterynarii. Kiedy wypadanie sierści powinno nas zaniepokoić? Wypadanie sierści jesienią czy wiosną nie powinno dziwić żadnego miłośnika psów. To naturalne zjawisko adaptacyjne, które przygotowuje zwierzę na zmianę warunków atmosferycznych. W takich sytuacjach wystarczy kilka razy w tygodniu lub codziennie wyczesywać martwe włosy i regularnie odkurzać mieszkanie. Są jednak sytuacje, w których wypadanie sierści może zaniepokoić opiekuna. Jeśli pies, oprócz wyłysień, cierpi także na świąd, łupież, nadmierne rogowacenie naskórka, zmiany ropne, zaburzenia w pigmentacji włosów, zgrubienie skóry lub ma inne objawy dotyczące skóry, pazurów lub włosów, należy się z nim udać do lekarza weterynarii na wizytę. Konieczne może okazać się pobranie zeskrobin, wysłanie próbek do laboratorium na specjalistyczne badania oraz obejrzenie włosów pod mikroskopem. Wszystkie zmiany miejscowe na skórze powinny od razu niepokoić, zarówno te symetryczne, jak i niesymetryczne lub pojedyncze. Mogą to być objawy różnych schorzeń, między innymi tych o podłożu endokrynologicznym, genetycznym lub alergii. Sierść u suk w czasie połogu lub podczas laktacji może nadmiernie wypadać. Jest to związane ze zmianami hormonalnymi, które zachodzą w jej ciele, ale może także wynikać z nieprawidłowej diety lub przewlekłego zmęczenia, które jest spowodowane opieką nad miotem. W takich sytuacjach najczęściej dochodzi do samoistnej poprawy stanu sierści, ale dla wykluczenia innych przyczyn, należy udać się z suczką do lekarza weterynarii. Aby jej nie stresować, możesz zabrać ją ze szczeniętami przy okazji pierwszego odrobaczania szczeniąt lub ich pierwszego szczepienia. Jakie preparaty podawać psu na wypadanie sierści? Ze względu na to, że przyczyn wypadania sierści jest tak wiele, w pierwszej kolejności, przed wprowadzaniem leczenia, należy ustalić co powoduje łysienie. Najlepiej udać się do lekarza weterynarii, który zbada psa klinicznie, pobierze zeskrobiny i włosy oraz je zbada. Wskazane jest także wykonanie podstawowych badań krwi (morfologii i biochemii krwi). Dopiero po ustaleniu przyczyny, można podjąć leczenie. W przypadku obecności pasożytów skórnych, należy rozpocząć leczenie przeciwpasożytnicze, przy wykryciu infekcji bakteryjnej, wskazana będzie antybiotykoterapia, a w przypadku grzybicy, należy zastosować leki przeciwgrzybicze. Suplementy diety (witaminy, makro- i mikroelementy) są wskazane dla psów z niezbilansowaną dietą. Nie powinny być podawane psom bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem weterynarii, ponieważ specjalista musi ustalić, który rodzaj preparatu lub jaka dieta będzie najlepsza dla Twojego psa. Sierść psa jest zazwyczaj bardzo łatwa w pielęgnacji. Należy ją przeczesywać za pomocą szczotki lub grzebienia raz w tygodniu (lub częściej) i wyczesywać martwe włosy i martwy podszerstek. Kąpiel psa to kwestia indywidualna, częstość zależy od opiekuna i trybu życia. Po umyciu psa, warto zastosować na sierść odżywkę, która nada włosom połysk. Zapytaj lekarza weterynarii lub groomera o rodzaje odżywek i wybierz tę, która sprawdzi się najlepiej. Pamiętaj, by dokładnie oglądać skórę podczas kąpieli pod kątem obecności pasożytów zewnętrznych. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 149 Brak głosów. Oceń artykuł! Zarobaczenie to częsta przypadłość miejskich czworonogów. Duże skupiska zwierząt to idealne miejsce, w którym mogą rozprzestrzeniać się nie tylko wirusy i bakterie, ale także pasożyty wewnętrzne. Początkowe stadia zarobaczenia nie wywołują specyficznych objawów, jednak obecność pasożytów może być wyjątkowo groźna dla zdrowia psów. Jakie są najczęstsze pasożyty wewnętrzne psów, jak rozpoznać zarobaczenie i co zrobić, by pomóc zaatakowanemu przez robaki pupilowi? Skąd się biorą pasożyty wewnętrzne u psów? Do zarażenia pasożytem dochodzi najczęściej drogą pokarmową, kiedy znajdujące się w glebie lub wodzie jaja zostają zjedzone przez czworonoga. Psiak może zarazić się również poprzez zjedzenie innego, zarobaczonego zwierzęcia, takiego jak mysz lub ptak. Niektóre tasiemce mogą być przenoszone przez pchły, które – połykane przez psa na przykład podczas wylizywania sierści – stają się źródłem zarażenia. Na pasożyty wewnętrzne narażone są w szczególności szczenięta. Już w ciągu życia płodowego mogą zarazić się od suki glistą, która dostaje się do płodów poprzez łożysko. Z tego powodu szczególnie ważne jest odrobaczanie suki jeszcze przed planowanym kryciem. Najczęstsze pasożyty wewnętrzne u psów W jelitach psów może mieszkać wiele gatunków pasożytów. Należą one do obleńców (robaki obłe) i płazińców (robaki płaskie). Tasiemiec psi Dipylidium caninum należy do tasiemców uzbrojonych i jest najczęściej występującym tasiemcem u psów. Czworonogi zarażają się nim połykając pchłę lub wszoła zawierającego jaja pasożyta. Żyjąc w jelicie psa tasiemiec uwalnia do niego zbędne produkty przemiany materii, które zatruwają organizm zwierzęcia i mogą powodować alergie. Zarażony psiak już po upływie dwóch tygodni zaczyna wydalać człony tasiemca, które mogą także same wypełzać z odbytu psa, powodując świąd. Wyglądem przypominają one ziarenka ryżu i mają zdolność ruchu. Oprócz standardowych objawów zarobaczenia, takich jak biegunki, wymioty i wychudzenie, u psów zarażonych tasiemcem może występować anemia i drgawki. Tasiemiec psi może również zarażać ludzi. Najbardziej podatne na zarażenia są dzieci poniżej 6. miesiąca, które przez przypadek połkną pchłę zawierającą jaja tasiemca. Jednak ten pasożyt jest stosunkowo niegroźny dla ludzi. Tasiemiec bąblowcowy E. granulosus występuje u psów w jelicie cienkim. W cyklu rozwojowym tego tasiemca domowe czworonogi występują jako żywiciele ostateczni, którzy służą pasożytom do roznoszenia jaj. Jednak tasiemiec bąblowcowy prawdziwe zagrożenie stwarza dla człowieka, w organizmie którego zachodzi rozwój otorbionych larw. Larwy te umiejscawiają się w narządach wewnętrznych, najczęściej w wątrobie. Glista psia Inaczej Toxocara canis. Nicień, którego dorosłe formy żyją w jelicie cienkim psowatych. Larwy tego pasożyta po wykluciu przemieszczają się naczyniami krwionośnymi przez wątrobę i płuca. Z powodu obecności larw w płucach zarażone glistą psy często kaszlą. Glisty zdolne są do zarażenia szczeniąt jeszcze prze urodzeniem, dostając się do nich wraz z krążącą krwią. Zarażone glistą psią szczenięta wyraźnie gorzej się rozwijają i mimo dobrego apetytu tracą na wadze. Oprócz kaszlu u chorego psiaka można zaobserwować biegunki, utratę masy ciała, apatię i osłabienie stanu okrywy włosowej. Starsze zwierzęta inwazję glist przechodzą często bezobjawowo. Badanie parazytologiczne kału może nie wykazać obecności jaj glist w próbce, mimo że pasożyty te składają je w ogromnych ilościach. Jaja wydalane są jednak partiami, stąd przy podejrzeniu zarażenia glistą psią do badań kał powinien być zbierany przez kilka dni. Włosogłówka Trichurius vulpis to nicień, który żyje w jelicie grubym psów i odżywia się krwią żywiciela. Jego obecność w organizmie psa może być przyczyną zmian zapalnych w śluzówce jelita i anemii. Silna inwazja włosogłówki może objawiać się krwistymi biegunkami, zahamowaniem wzrostu i wychudzeniem. Jest szczególnie niebezpieczna w przypadku szczeniąt i młodych psów. Człowiek również jest podatny na zarażenie włosogłówką, której leczenie jest trudniejsze niż pozostałych pasożytów jelitowych psów. Tęgoryjec Ancylostoma caninum to pasożyt, który u psów może wywołać brak apetytu, wymioty, biegunki, bladość błon śluzowych i wychudzenie. Przy dużych inwazjach zarobaczone psy mogą mieć także duszności, wysypkę, reakcje alergiczne, wybroczyny na skórze i zapadać w letarg. Pokaźna torebka gębowa tych pasożytów umożliwia im przyczepianie się do błony śluzowej jelita cienkiego. Tęgoryjce mogą dostawać się do organizmu psa przez skórę, a następnie wraz z krwią dostają się do serca i płuc, aż trafią do jelit. Szczenięta mogą zarazić się tym pasożytem podczas picia mleka matki. Objawy, które mogą świadczyć o zarobaczeniu biegunka lub zaparcia krew lub śluz w kale wymioty utrata apetytu chudnięcie kaszel słaba kondycja sierści apatia gorączka nagłe reakcje alergiczne saneczkowanie bladość błon śluzowych obecność jaj lub pasożytów w kale lub wymiotach Brak objawów nie świadczy jednak o braku pasożytów u psa! Jak rozpoznać, który pasożyt zaatakował psa? Jeśli obawiamy się, że nasz pupil może być zarobaczony, należy oddać jego kał do analizy. W tym celu próbki świeżego kału należy pobierać raz dziennie przez okres trzech dni i przechowywać je w szczelnym pudełku (na przykład w pojemniku na mocz) w lodówce. Następnie zebrany materiał należy przekazać lekarzowi weterynarii lub do laboratorium, które specjalizuje się w takich analizach. Koszty badania parazytologicznego kału nie są wysokie (zazwyczaj wynoszą około 30 zł), a pozwalają na stwierdzenie obecności pasożytów i określenie ich rodzaju. Może zdarzyć się jednak, że przy niewielkim zarobaczeniu jaja pasożytów nie będą widoczne podczas analizy. Wtedy lekarz weterynarii powinien ustalić dalsze postępowanie na podstawie objawów, jakie wykazuje dany pies. Przepuklina jest problemem wielu psów. Niektórzy właściciele mogą zauważyć na ciele zwierzęcia dziwną wypukłość, którą można wcisnąć do środka, lecz szybko powraca. W zależności od rozmiaru przepukliny, stanowi niegroźną wadę kosmetyczną, czasem może dojść do uwięzienia jelita w tym zaułku i doprowadzić do zaburzeń w układzie pokarmowym. Przepuklina u psa Przepuklina jest problemem wielu psów. Niektórzy właściciele mogą zauważyć na ciele zwierzęcia dziwną wypukłość, którą można wcisnąć do środka, lecz szybko powraca. W zależności od rozmiaru przepukliny, stanowi niegroźną wadę kosmetyczną, czasem może dojść do uwięzienia jelita w tym zaułku i doprowadzić do zaburzeń w układzie pokarmowym. Zazwyczaj nie jesteśmy w stanie oszacować skali zagrożenia, więc najlepiej jak każda przepuklinę obejrzy lekarz weterynarii i podejmie decyzję odnośnie dalszego postępowania. Lekarz weterynarii bierze pod uwagę wielkość i rodzaj przepukliny, płeć oraz przeznaczenie użytkowe psa. Schorzenie to dotyka psy w różnym wieku, zarówno starsze, jak i młode osobniki. U szczeniąt występuje przepuklina wrodzona, u nieco starszych urazowa. Schorzenie to polega na nieprawidłowości w budowie jamy brzusznej, w wyniku której pojawiają się komplikacje w umiejscowieniu niektórych organów wewnętrznych. Przepuklina pępkowa Jest to wada występująca u młodych psów. Pojawia się w wyniku nieprawidłowego zrośnięcia pierścienia pępkowego i linii białej. Jest uwarunkowana genetycznie, więc nie zaleca się rozmnażania psów, u których zdiagnozowano to schorzenie na tle dziedzicznym. Najczęściej spotyka się ją u ras, takich jak wyżeł weimarski, basenji, pekińczyk. Objawy kliniczne nie są widoczne u osesków, worek przepuklinowy może być widoczny dopiero u kilkutygodniowego pieska. Oprócz uwarunkowań genetycznych, do przyczyn powstania tego schorzenia zalicza się ciągnięcie pępowiny podczas porodu. W wyniku tego powstają nieprawidłowości w budowie ściany brzusznej i tworzą się luki, w które wnika treść. Takie sytuacje mogą pojawić się w momencie nieodpowiedniego przegryzania pępowiny przez sukę lub też, jeśli osesek zwisa na pępowinie podczas porodu na stojąco. Działanie zapobiegawcze, poprzez unikaniu naprężaniu pępowiny, może zminimalizować wystąpienie tego schorzenia. Jeśli jest to niewielkie uwypuklenie, to w worku przepuklinowym zazwyczaj znajduje się kawałek sieci i tkanki tłuszczowej. Często stanowi jedynie defekt kosmetyczny i jest usuwany przy okazji innego zabiegu, np. sterylizacji. Jednak do 6 miesiąca życia worek zazwyczaj sam zanika. W takich sytuacjach, należy jedynie monitorować jego stan i odprowadzać zawartość do jamy brzusznej. W nieco większym worku przepuklinowym, mogą znaleźć się również fragmenty jelit, co już stanowi zagrożenie życia psa. Potrzebna jest operacja. Czasem zdarza się tak, że treści z worka nie można wtórnie wcisnąć do jamy brzusznej, może to być przyczyną zrośnięcia się obu elementów. W przypadku występowania jedynie niewielkiego worka przepuklinowego, objawy nie są widoczne, ponieważ nie przeszkadzają psu i nie zadają bólu. Jeśli do worka dostaną się części jelita, mogą powodować bóle brzucha, w bardziej skomplikowanych przypadkach zapalenie otrzewnej. Zabieg polega na zlikwidowaniu worka przepuklinowego, poprzez umieszczenie jego treści ponownie w jamie brzusznej oraz zamknięciu otworu. Operacje tego typu przeprowadza się zazwyczaj u psów powyżej 2-3 miesiąca życia. Jeśli istnieje zagrożenie życia, zabieg przeprowadza się adekwatnie do sytuacji. Operacja nie jest skomplikowana, mogą jednak pojawić się zagrożenia związane z wybudzeniem szczenięcia. W miarę wzrostu psa, worek przepuklinowy może się powiększać, zaś pierścień przepuklinowy zwęża się. Zawsze operuje się suki, ze względu na wystąpienie możliwości ciąży i porodu, a także psy myśliwskie. Przepuklina przeponowa Ten rodzaj przepukliny najczęściej występuje pourazowo u psów powypadkowych, np. potrącenia, pogryzienia. Powstaje, na skutek uszkodzeniu przepony, w wyniku której treść jamy brzusznej może przedostać się do klatki piersiowej. Przyczyną mogą być złamane żebra, które przebijają przeponę. Pies ma wówczas wyraźne problemy z oddychaniem. Trzeba wykonać badanie radiologiczne klatki piersiowej i, jeśli stan pacjenta na to pozwala, torakoskopie. Badanie to polega na wprowadzeniu do płuc urządzenia, które umożliwia zobaczenie chorego obszaru oraz ewentualnie pobranie próbki do badań. Leczenie opiera się na wykonaniu zabiegu chirurgicznego i zespolenia uszkodzonych tkanek. Wykonywany jest najczęściej poprzez laparotomię. Jest to inwazyjna metoda, dlatego też korzystniejsza wydaje się torakoskopia. Dzięki niej pies nie odczuwa dużego bólu, to nowa możliwość leczenia przepukliny przeponowej. Przepuklina pachwinowa Jest to kolejna przepuklina uwarunkowana genetycznie. Częściej występuje u suk, niektóre rasy mają większą predyspozycję do tego schorzenia. Ten typ przepukliny najczęściej spotyka się u bassetów, pekińczyków, basenji, west highland white terrierów. Powstaje przez nieodpowiednie wykształcenie się pierścienia pachwinowego, przez który przemieszczają się jelita. Może pojawiać się u psów, w wyniku opóźnienia zstępowaniu jąder, co z kolei jest przyczyną nieprawidłowego zamykania się pierścienia pachwinowego. Jednak zdecydowanie częściej pojawia się u suk. Objawem jest widoczny worek przepuklinowy w okolic pachwin. Wewnątrz tego tworu najczęściej znajduje się tłuszcz jelitowy. Rzadziej spotyka się przemieszczenie jelit. Jeżeli jest niewielki, można pozostawić i usunąć podczas innego zabiegu, który wymaga poddania narkozy. Przepuklina może być komplikacją podczas porodu, więc trzeba usunąć chirurgicznie to schorzenie. W momencie, gdy worek zwiększa swoją wielkość należy zoperować psa. Pozostawienie takiego stanu może doprowadzić do martwicy jelit, pęknięcie ściany jelitowej, w wyniku którego wystąpi zapalenie otrzewnej. Wystąpienie, na bazie uwarunkowań genetycznych, przepukliny pachwinowej nie wyklucza jednoczesnego pojawienia się pępkowej, więc należy monitorować stan psa. Polecane produkty data publikacji artykułu: 2010-06-10 Popularne teraz Komentarze Kurzajki (inaczej brodawki) to zmiany skórne, które najczęściej pojawiają się na stopach lub dłoniach. Za ich wystąpienie odpowiada wirus brodawczaka ludzkiego HPV. Kurzajki są dolegliwością nie tylko estetyczną, często powodują ból i pieczenie utrudniając przy tym codzienne czynności. Jak pozbyć się kurzajek? Czy można im zapobiec?Wirus brodawczaka ludzkiego (HPV), który jest odpowiedzialny za pojawienie się kurzajek, ma ponad 120 typów. Niektóre z nich powodują powstanie kłykcin kończystych w obrębie narządów płciowych, a inne za rozwój raka szyjki macicy. Wirusy brodawczaka ludzkiego mogą być bowiem nisko lub wysokoonkogenne. Na szczęście kurzajki należą do grupy wirusów niskoonkogennych, czyli nie prowadzą do rozwoju nowotworu. >> Preparaty na kurzajki Naukowcy podzielili miejsce występowania brodawek i ich typ w zależności od rodzaju wirusa: brodawki zwykłe, czyli kurzajki o szorstkiej powierzchni i kolorze cielistym lub żółtobrązowym, najczęściej pojawiające się na dłoniach lub pod płytką paznokcia są spowodowane zakażeniem wirusem HPV o typie: 1, 2, 4, 26, 27, 29, 41, 57, 65, brodawki podeszwowe są nieco większe od zwykłych, otacza je zrogowaciały naskórek, najczęściej występują na podeszwach stóp i mogą powodować problemy z chodzeniem. Powoduje je typ wirusa 1, 2, 4, 63, brodawki mozaikowe powstają z połączenia kilku brodawek podeszwowych, w wyniku ich zlania się ze sobą. Odpowiada za nie typ wirusa: 2, 27, 57, brodawki młodocianych, inaczej płaskie wyróżniają się gładką powierzchnią. Najczęściej powstają na twarzy lub dłoniach. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 3, 10, 27, 28, 38, 41, 49, kłykciny kończyste pojawiają się w okolicy narządów płciowych. Mają formę miękkich narośli o kalafiorowatym kształcie. Za ich pojawienie się odpowiada typ wirusa: 6, 11, 16, 18, 30, 42, 43, 44, 45, 51, 52, 54. Kurzajki – jak można się zarazić? Gdy na skórze pojawiają się kurzajki (kurzajka to nazwa potoczna brodawki), oznacza to, że wirus HPV przeniknął do naszego organizmu. Mogło do tego dojść na skutek: bezpośredniego kontaktu z osobą zakażoną HPV, kontakt pośredni np. przez używanie tego samego ręcznika czy siadanie w miejscu, gdzie wcześniej siedział chory. Do zakażenia wirusem HPV najczęściej dochodzi na basenach, saunach i siłowniach. Istotną rolę odgrywa także indywidualna odporność organizmu. Do grup ryzyka zakażenia wirusem HPV zaliczają się dzieci, osoby starsze oraz o obniżonej odporności organizmu. Może być tak, że mimo kontaktu z wirusem HPV nie dojdzie u nas do zakażenia. Kurzajki pojawiają się na ogół od dwóch miesięcy do nawet pół roku od momentu zakażenia wirusem HPV. Szacuje się, że przynajmniej ¾ populacji borykało się z problemem brodawek na skórze. Do zasad zapobiegania zakażeniu HPV zalicza się: dbanie o higienę osobistą, zabezpieczanie plastrem ran i zadrapań, chodzenie w klapkach na basenie, stosowanie prezerwatyw, dbanie o odporność organizmu. Ochrona przed wirusem HPV – szczepienia Szczepienia ochronne to najłatwiejsza i najskuteczniejsza metoda zapobieganiu zakażeniom wirusem HPV. Szczepionka ma najwyższą skuteczność jeśli jest podana u dziewczynek i chłopców jeszcze przed rozpoczęciem współżycia. Podaje się ją domięśniowo w zastrzyku w dwóch lub trzech oddzielnych dawkach w ciągu 6 miesięcy. Szczepionka chroni przed najczęściej występującymi typami wirusa HPV. >> Zalecane szczepienia dla dorosłych. Przeciwko jakim chorobom można się zaszczepić? >> Łuszczyca - leczenie, przyczyny, rodzaje >> Kwasy tłuszczowe omega-3. W trosce o zdrową skórę i piękne włosy Kurzajki – czy znikają same? Tak, zmiana powinna zniknąć samoistnie w przeciągu roku – dwóch lat. Ponieważ wirus roznosi się może dojść do powstania brodawek w innych miejscach. Nie zawsze jednak pacjenci chcą tyle czekać – kurzajki powodują defekt kosmetyczny i są wstydliwą dolegliwością. Jeśli występują na podeszwach stóp mogą powodować dolegliwości bólowe. Pacjenci często udają się do dermatologa po sprawdzone preparaty na kurzajki lub w celu wykonania zabiegu usuwającego zmiany. Kurzajki – jak wyglądają? Kurzajka to wypukła zmiana skórna – widać wyraźnie, że jest wzniesiona ponad poziom skóry, przypomina nieco mały guzek (do 2 cm średnicy). Początkowo jest czerwona, z czasem staje się bardziej szara i chropowata w dotyku. W centralnej części kurzajki widać czarną kropkę, nazywaną potocznie korzeniem. W rzeczywistości są to zakończenia naczyń krwionośnych przy rdzeniu zmiany. Najczęściej pojawiają się kurzajki na podeszwach i palcach stóp oraz na dłoniach. Zmiany łuszczą się, może pojawić się zaczerwienienie skóry dookoła, a także bolesność przy ucisku. Kurzajki mogą występować pojedynczo lub w skupiskach. Czy kurzajki bolą? Na ogół kurzajki nie bolą. Wyjątkiem są brodawki podeszwowe, które mogą powodować ucisk na nerwy przy chodzeniu. Kurzajki na twarzy Kurzajki mogą pojawić się nie tylko na twarzy, ale i na całym ciele. Często pojawiają się na twarzy i nogach, co ma związek z… goleniem. Kurzajki na twarzy i ciele przypominają wypukłe piegi. Zakażeniu wirusem HPV w tych miejscach sprzyja podrażnianie skóry maszynką do golenia. Dochodzi wtedy do mikrouszkodzeń brodawek, które roznoszą się dalej na skórę. Jak leczyć kurzajki? W pierwszej kolejności pacjenci sięgają po apteczne preparaty przeznaczone do leczenia kurzajek. Do wyboru mają: preparaty oparte na substancjach złuszczających (kwas mlekowy, kwas salicylowy). Mają one prowadzić do złuszczania naskórka i w konsekwencji do odpadnięcia kurzajki. Preparaty dostępne są w formie sprayu, płynu lub plastrów na skórę, preparaty apteczne wymrażające zmianę – po zastosowaniu ich kurzajka powinna zmienić kolor na biały i odpaść po kilku dniach. Preparat wymrażający znajduje się w specjalnym penie – końcówkę przykłada się do zmiany, a z drugiej strony aktywuje, preparaty w formie lakieru, które pokrywają zmianę i uniemożliwiają jej rozrost. Sztywna powłoka lakieru ma sprawić, że kurzajka odpadnie od zdrowej skóry. Preparaty z apteki na kurzajki mogą powodować dolegliwości bólowe u pacjentów, a po zakończonej kuracji pozostaje zazwyczaj rana. Należy dbać o nią, aby nie doszło do ponownej infekcji. Niestety często preparaty apteczne na kurzajki nie dają pożądanych efektów. Wtedy pacjenci powinni rozważyć zabiegi u lekarza. Zaliczamy do nich: krioterapię, czyli wymrażanie kurzajki. Zabieg odbywa się z użyciem silniejszego preparatu niż te dostępne w aptece, może pozostawić po sobie niewielką bliznę. ablację tkanek kurzajki z wykorzystaniem lasera. Po zabiegu może pozostać blizna, ponieważ laser uszkadza także zdrowe tkanki, chirurgiczne wycięcie zmiany, czyli inaczej wyłyżeczkowanie zmiany wraz z korzeniem. Zabieg wymaga znieczulenia i może pozostawić po sobie bliznę. Często jest stosowany w ostateczności, gdy inne metody nie były skuteczne i kurzajka odrastała w tym samym miejscu, elektrokoagulację, czyli wykorzystanie prądu elektrycznego do usuwania kurzajki. Po zabiegu może pozostać blizna. Niestety inwazyjne metody leczenia także nie dają stuprocentowej pewności, że brodawka nie odrośnie. Domowe metody na kurzajki nie są zalecane, mają niską skuteczność, a nawet mogą zaszkodzić. O jakich metodach mowa? O ścieraniu kurzajek pumeksem, wcieraniu w nie czosnku lub smarowaniu octem. Te metody mogą tylko pogorszyć stan skóry dookoła kurzajki, a na nią samą nie mają wpływu. Czy kurzajka zniknie bez śladu? Wiele zależy od metody jej usunięcia oraz rozmiaru brodawki. Teoretycznie zmiany powinny zniknąć i nie pozostawić po sobie blizny, jednak w przypadku chirurgicznych metod ich usuwania ślad na skórze może pozostać. Kurzajka a odcisk – z czym można pomylić kurzajkę? Kurzajki bardzo łatwo pomylić z odciskiem. Inna jest przyczyna powstawania obu zmian – kurzajki powstają na skutek zakażenia wirusem HPV, natomiast odciski na skutek długotrwałego ucisku lub tarcia na powierzchnię skóry. Odciski powstają zazwyczaj na stopach – mają bladożółty kolor i bardzo grubą skórę. Rzadko zdarza się, że pacjenci mylą kurzajki z innymi zmianami – pojawiające się na stopach modzele nie wystają ponad poziom skóry, chociaż mogą powodować dolegliwości bólowe. W przypadku niepewności, co do rodzaju zmiany, należy udać się dermatologa lub lekarza rodzinnego, który także bez trudu rozpozna brodawkę.